ျပန္ၾကားေရးဝန္ႀကီးဌာန၊ ျပည္ေထာင္စုဝန္ႀကီး ေဒါက္တာေဖျမင့္ ကေလးစာေပပြဲတြင္ ေျပာၾကားသည့္ အမွာစကား

ဒီကေန႔ ေနျပည္ေတာ္မွာက်င္းပတဲ့ ကေလးစာေပပြဲေတာ္ကို ၾကြေရာက္လာက်တဲ့ ျပည္ေထာင္စု ၀န္ႀကီးမ်ား၊ ဇနီးမ်ား၊ ျပည္ေထာင္စုရာထူး၀န္အဖြဲ႔ ဥကၠ႒၊ ျပည္ေထာင္စု ေရွ႕ေနခ်ဳပ္၊ ဒုတိယ၀န္ႀကီးမ်ုား၊ ဌာနဆိုင္ရာအႀကီးအကဲမ်ား၊ ကေလးစာေပမွာ စိတ္၀င္စားေသာ၊ ေဆာင္ရြက္ေနေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ား ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားနဲ႔ ႂကြေရာက္လာၾကတဲ့ ကေလးမ်ား အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ပထမဆံုး ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကေလးစာေပပြဲေတာ္နဲ႔ နာမည္နဲ႔ စာေပပြဲတစ္ခုကို ဒီႏွစ္ ေစာေစာပိုင္း ဇန္န၀ါရီလထဲက ကြ်န္ေတာ္တို႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ က်င္းပပါတယ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ အဲအခ်ိန္က စာေရးဆရာ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ မိတ္ေဆြမ်ားျဖစ္တဲ့ စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာမ်ား၊ စာအုပ္ ထုတ္ေ၀သူမ်ား၊ စာအုပ္ လုပ္ငန္းသမားမ်ား၊ စာၾကည့္တိုက္ပညာရွင္မ်ား၊ စာအုပ္စာေပကိစၥမွာ စိတ္၀င္စားတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြနဲ႕ အတူတြဲၿပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကေလးစာေပ ပြဲေတာ္ကို ရန္ကုန္မွာ က်င္းပပါတယ္။ ေန႔ခင္းပိုင္းမွာ စာတမ္းဖတ္ပြဲတို႔၊ ေဆြးေႏြးပြဲတို႔ စသျဖင့္က်င္းပတယ္၊ စာအုပ္ ေရာင္းပြဲ၊ ၿပီးတဲ့ေနာက္ ကေလးမ်ား အတြက္ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ရာ အစီအစဥ္မ်ိဳးစံု စသျဖင့္ က်င္းပပါတယ္။ ရန္ကုန္မွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ (၃)ရက္လံုးလံုးက ေတာ္ေတာ္ကို လူတိုးမေပါက္ ေအာင္ စည္ကားပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ အဲဒီလို ပြဲေတာ္မ်ိဳးကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေနျပည္ေတာ္မွာ က်င္းပခ်င္တယ္၊ ျပဳလုပ္ခ်င္တယ္ ဆိုတဲ့အခါက်ေတာ့ ရန္ကုန္နဲ႔ ေနျပည္ေတာ္ကေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္ အေနအထားခ်င္း၊ လူေနထိုင္မႈခ်င္း၊ ကြာျခားတဲ့အခါ က်ေတာ့ ေနျပည္ေတာ္မွာ ေတာ့ ရန္ကုန္ထက္ တစ္ထပ္တည္း တူညီစြာ မလုပ္ႏုိင္ပါဘူး။ ေနျပည္ေတာ္ရဲ႕ အေျခအေနနဲ႔ သင့္တင့္ ေလ်ာက္ပတ္စြာ လုပ္ရပါတယ္။ လုပ္တဲ့အခါမွာ ရန္ကုန္မွာ တုန္းက စာေပပြဲေတာ္ကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ က်င္းပတယ္။ ဒီအတုိင္းပဲ မည္သူမဆို တက္ေရာက္ႏုိင္သည့္ အခါမွာ ေက်ုာင္းေတြ ကေရာ၊ အရပ္ထဲကေရာ ကေလးသူငယ္ေတြ မ်ားစြာလာက်ပါတယ္။ အဲ့ေတာ့ ေနျပည္ေတာ္မွာ ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဒီပညာေရး၀န္ႀကီးဌာန လက္ေအာက္မွာ ရွိတဲ့ေက်ာင္းေတြနဲ႔ ျပင္ပ ပုဂၢလိကေက်ာင္းမ်ား၊ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားနဲ႔ ကေလးမ်ုားကို ဒီပြဲမွာ ပါ၀င္ဆင္ႏႊဲေပးဖုိ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဖိတ္ေခၚရပါတယ္။ ဖိတ္ေခၚေတာ့ ဒီကေန႔မွာ ကေလးေတြ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ခန္းမႀကီးရဲ႕ သံုးထပ္စလံုးကို အျပည့္တက္ေရာက္လာၾကတာ ေတြ႔ရတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ အားလံုးကိုပဲ ေက်းဇူး တင္ပါတယ္။

ကေလးမ်ားရဲ႕စာေပပြဲေတာ္ကို က်င္းပေပးရတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ ဒီလိုပြဲေတာ္မွာ ေစာေစာက လည္း ဒီမွာ အနည္းနဲ႔အမ်ား ျမင္ေတြ႔ခဲ့ၿပီး ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ကေလးေတြအတြက္ ေပ်ာ္စရာ ရႊင္စရာ အစီအစဥ္ေတြ မ်ိဳးစံု တတ္ႏုိင္သမွ် စံုလင္စြာ စီစဥ္ေပးထားပါတယ္။ ကေလးေတြသည္ ဒီကေန႔ ပြဲေတာ္ကို လာတဲ့အခါမွာ ေပ်ာ္ရႊင္သြားဖို႔သည္ ပထမဆံုးရည္ရြယ္ခ်က္ ျဖစ္ပါတယ္။ ကေလးေတြ ေပ်ာ္ရႊင္ေစဖုိ႔ စီစဥ္တာပါ။ ကေလးမ်ားအတြက္ ဒီကေန႔ျပန္သြားရင္ ေနာက္ေန႔ေတြမွာ ဒီကေန႔သည္ သူတို႔အတြက္ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ၊ အမွတ္တရေန႔ရက္တစ္ခုဆိုၿပီးေတာ့၊ အဲ့လုိ ျဖစ္သြားေစ ခ်င္တဲ့ ဆႏၵသည္ ပထမဆႏၵျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီသေဘာနဲ႔ က်င္းပတာျဖစ္တယ္။ သို႔ေသာ္ ေပ်ာ္ရင္ ရႊင္ရင္းနဲ႔ပဲ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာ ျပသထားတဲ့ ျပကြက္ေတြ ၾကည္ရႈ႕ရင္းနဲ႔ပဲ ေခါင္းထဲမွာ ေနာင္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ၊ မေမ့ႏုိင္စရာ သူတို႔အတြက္ အသိဉာဏ္တစ္စံုတစ္ရာ တိုးသြားတဲ့ျပကြက္ေတြ ကိုလည္း သူတို႔ ရလိမ့္မယ္လို႔ ျမင္ပါတယ္။ ဒီေနာက္ေပ်ာ္ရႊင္ပြဲ ၀င္ေရာက္ၿပီးေတာ့ကစားတဲ့ အစီအစဥ္ေတြ ဒါေတြမွာလည္းပါ၀င္ဆင္ႏြဲခဲတာကို ေနာင္တစ္ခ်ိန္ က်ရင္ အမွတ္ရက်ဖို႔ ဒီလိုလည္း ရည္ရြယ္ ခ်က္ရွိပါတယ္။ အဲ့ေတာ့ ေပ်ာ္ရြင္မႈ႔နဲ႔အတူ အသိ ဉာဏ္ပညာေလးေတြ တစ္စံုတစ္ရာ တုိးသြားမယ္ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖစ္ပါတယ္။ အားလံုးပဲ ေတြ႕က်မွာပါ အျပင္မွာ ခင္းက်င္းျပသ ထားပါတယ္။ ေစာေစာေတာ့ အျပင္မွာ တုိးေ၀ွ႔ေနၾကတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္မိုလို႔ စံုေအာင္ေတြ႔လိုက္ ရမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အခု ျပန္ထြက္သြားရင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဖြင့္ပြဲ အခမ္းအနားအစီအစဥ္ေတြ ဒီအစီအစဥ္ေတြၿပီးလို႔ အျပင္မွာ ေလွ်ာက္ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ စာအုပ္ စာတမ္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ခင္းက်င္းထားတာကို ေတြ႔ပါလိမ့္မယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕လည္းပါပါတယ္ အဓိကအားျဖင့္ သက္ဆုိင္တဲ့ စာအုပ္ေတြပါ၊ ကေလးသူငယ္ေတြရဲ႕ အသက္ အရြယ္မ်ိဳးစံုနဲ႔ လုိက္ဖက္တဲ့ စာအုပ္ေတြ၊ ျမန္မာဘာသာ၊ အဂၤလိပ္ဘာသာ စာအုပ္ေတြ အစံုေတြ႔ပါလိမ့္မယ္။ ဒီစာအုပ္ေတြ ကေလးေတြ သည္ ေပ်ာ္ရႊင္စရာေလးေတြ လုိက္လုပ္ရင္းနဲ႔ စာအုပ္ဆုိင္ေတြကို ျဖတ္သန္း သြားလာရင္နဲ႔ ကေလးစာအုပ္ေလးေတြကိုၾကည့္မိတဲ့အခါမွာ သူစိတ္၀င္စားသြားတဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ေတြ႔သြား ရင္ ဒါကေလးအတြက္ ဒီပြဲကေန စာတစ္အုပ္စၿပီးေတာ့ ထိေတြ႔ သြားတဲ့ သေဘာရွိပါ တယ္။ ပထမဆံုး စိတ္၀င္စားစရာ စာအုပ္တစ္အုပ္ေတာ့ ရသြားလိမ္႔မယ္ လို႔ထင္ပါတယ္။ တစ္အုပ္အုပ္ရ တယ္ဆုိတာက သူျမင္သြားၿပီးေတြ႔သြားၿပီးေတာ့ ၀ယ္သြားတာ သေဘာမ်ိဳး အဲဒီလိုရသြားတာမ်ိဳး ေျပာတာ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အခုတက္လာတဲ့ကေလးေတြအားလံုးကို ကြ်န္ေတာ္တို႔လက္ေဆာင္ ပစၥည္းတုိင္းမွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဒီစာအုပ္ကေလးေတြ ေပးထားတာ ရွိပါတယ္။ ဒီစာအုပ္ေတြကို ေတြ႔လို႔ခ်င္ရင္ စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းမွန္း၊ ကေလးမ်ားအတြက္ စြမ္းေဆာင္မႈ အျပည့္ရွိမယ့္ စာအုပ္ကေလးေတြကို ေရြးၿပီးေတာ့ ထည့္ထားပါတယ္။ ဒါတင္မက သြားရင္လာရင္း အဲဒီလို တစ္အုပ္အုပ္ေတာ့ ေတြ႔လိမ့္မယ္လို႔ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကေလး တစ္ေယာက္သည္ စာအုပ္ကေလးတစ္အုပ္ကို အဖံုးမွာပါတဲ့ သရုပ္ေဖာ္ပံုေၾကာင့္ ျဖစ္ေစ၊ စာအုပ္ အမည္ေၾကာင့္ျဖစ္ေစ၊ စိတ္၀င္စားလို႔ ဖတ္ၾကည့္ရင္၊ သူစၿပီးစိတ္၀င္စားလို႔ စာအုပ္ထဲမွာလည္း သူ စိတ္၀င္စားတာ ေတြ႕သြားလို႔ခ်င္ရင္ ဒီကေလးသည္ စာအုပ္ဆုိရင္ေၾကာက္စရာမဟုတ္ဘူး။

စာအုပ္ ဆိုတာ စိတ္၀င္စားစရာေတြပါတယ္ဆိုတာကို သူခံစား သိရွိသြားမယ္ဆုိရင္၊ အဲ့ဒါဆိုရင္ စာဖတ္ဖုိ႔ ၀ါသနာေလးက စၿပီးေတာ့အျမစ္တြယ္သြားမယ္လို႔ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ျမင္တယ္။ အဲ့ေတာ့ စာအုပ္ဖတ္ၿပီးစာအုပ္ဆုိတာ ဘာဆိုတာသိသြားရင္ ဒီထဲမွာ စိတ္၀င္စားစရာ ပါတယ္ ဆိုရင္၊ ေနာက္ထပ္ စာအုပ္အသစ္၊ အဲဒီလိုဖတ္ရင္းနဲ႔ ကေလးက စာအုပ္ကေန အသိပညာ ႂကြယ္၀တဲ့ သူကေလး တစ္ေယာက္ျဖစ္လာမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲ့ေတာ့ စာဖတ္ရင္ဘာရသလဲ။ စာဖတ္ျခင္းနဲ႔ ပတ္သတ္လို႔ စာဖတ္ရင္ ရႏုိင္တဲ့ အက်ိဳးေက်းဇူးေတြကိုေၾကာင့္ ေျပာတဲ့စကား အေျမာက္အျမားရွိပါတယ္။ အဲဒီ အထဲက အတိုဆံုး အရွင္းဆံုး စကားႀကီးတစ္ခြန္းက ဘာလဲ ဆုိေတာ့ ႏုိင္ငံတကာပညာရွိႀကီးေျပာတဲ့ စကားပါ။ သူေျပာတဲ့စကားက စာဖတ္ျခင္းသည္ ျပည့္၀ ေစသည္။ ေနာက္ထပ္ဆက္ၿပီးေျပာတာရွိပါတယ္။ အတိုဆံုးက စာဖတ္ျခင္းသည္ ျပည့္၀ေစသည္။ ဘာျပည့္၀လည္းဆိုေတာ့ အသိပညာ ဗဟုသုတ ဒါေတြျပည့္၀ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ စဥ္းစားၾကည့္ လိုက္ေတာ့ စာအုပ္တစ္အုပ္ဖတ္ရင္ တစ္အုပ္အေလ်ာက္ အသိရတယ္။ အခုျပန္ထြက္သြားလို႔ ခင္းက်င္းျပသထားတဲ့ စာအုပ္ေတြကို လူႀကီးမ်ားအေနနဲ႕ လိုက္ၿပီး ၾကည့္လိုက္မယ္ဆုိရင္ ကေလး တစ္ေယာက္သည္ စာဖတ္၀ါသနာပါသြားတဲ့ ကေလး တစ္ေယာက္သည္ ပထမတန္း၊ ဒုတိယတန္း အရြယ္ေလာက္ ၀ါသနာပါႏုိင္တယ္။ ပထမတန္း၊ ဒုတိယတန္း အရြယ္ေလာက္မွာ သူဖတ္လို႔ ရေလာက္တဲ့ စာအုပ္ကေလး တစ္အုပ္ေလာက္ကို ၀ါသနာပါရင္၊ ၀ါသနာပါသလို ဖတ္သြားၿပီး ေနာက္ စာအုပ္ ၊ စာဖတ္တဲ့စိတ္ကို စြဲသြားလို႔ရွိရင္ စာဖတ္၀ါသနာ အသိၾကြယ္သြားလို႔ ခ်င္ရင္ စာအုပ္ေတြ႕တုိင္း သူဆက္ဖတ္မယ္။ တကယ္ ၀ါသနာ ပါသြားလို႔ခ်င္ရင္ စာအုပ္သမား ကေလးေတြသည္ ဒီအျပင္မွာ ခင္းက်င္ထားတဲ့စာအုပ္ေတြကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ မူလတန္း မကုန္ခင္ မွာေတာင္မွ ကြ်န္ေတာ္တို႔အကုန္ဖတ္ႏုိင္မယ္လို႔ ကြ်န္ေတာ္ေျပာ ခ်င္တယ္။ ဘာေၾကာင့္လည္း ဆိုေတာ့ အဲဒီလိုဖတ္တဲ့ကေလးေတြကို ကြ်န္ေတာ္အမ်ားႀကီး ေတြ႔ဖူးပါတယ္။ ေနာက္အခုအခါ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ စာၾကည့္တိုက္ကေလးေတြကို သြားၾကည့္လို႔ခ်င္ရင္ ဥပမာ အဂၤလိပ္ ေက်ာင္းေတြမွာ စာၾကည့္တုိက္ကေလးေတြရွိတယ္။ ၿပီးေတာ့ ရန္ကုန္မွာ British Council တု႔ိလို၊ အဲဒီေတာ့ ကေလး စာဖတ္တာ အဓိကသြားၾကတယ္။ အဲဒီမွာ ကေလးေတြ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ တစ္အုပ္ၿပီး တစ္အုပ္ အမ်ားဆံုး ဘယ္ႏွစ္အုပ္ ငွားႏုိင္လည္း (၆)အုပ္ငွားလို႔ရရင္ ငွားသြားတယ္။ ျပန္လာတယ္ ေနာက္တစ္ပတ္ (၆)အုပ္ငွားသြားတယ္။ အဲဒီလို စာဖတ္တဲ့ ကေလးေတြကို ကြ်န္ေတာ္ ေတြးၾကည့္ တယ္။ ဒီမွာခင္းက်င္း ျပသထားတဲ့ စာအုပ္ေတြကို သူဟာ မူလတန္းအရြယ္ သံုးေလးႏွစ္မွာ ကုန္ေအာင္ဖတ္ႏုိင္တယ္။ အဲဒီေတာ့ ဘယ္လိုစာအုပ္မ်ိဳးေတြကို ဖတ္လည္းဆိုရင္ လူႀကီးဖတ္တဲ့ စာအုပ္မ်ိဳးမဟုတ္ဘူး၊ ကေလးဖတ္တဲ့စာအုပ္ပဲ။ သို႔ေသာ္ အေၾကာင္းအရာေတြက အင္မတန္မွ စံုလင္တာေတြ႕လိမ္႔မယ္။ အဲဒီေတာ့ ဆိုလုိခ်င္တာက ဒီေလးတန္းအရြယ္ေလာက္က ၿပီးသြားလို႔ခ်င္ ရင္ ကေလးတစ္ေယာက္ဟာ ေခါင္းထဲမွာ အသိပညာ ဗဟုသုတ အမ်ားႀကီး ဝင္သြားႏိုင္တယ္ ဆုိတာ ေျပာခ်င္တယ္။ ငယ္ရြယ္စဥ္ အခါမွာ စၿပီးေတာ့ စာဖတ္တဲ့ ဝါသနာေလး ပါသြားရင္ ကေလးမ်ားနဲ႔ ပတ္သက္တာ တစ္ခု ရွိပါတယ္။ ကေလးေတြက ငယ္စဥ္မွာ သိရ ေတြ႔ရတဲ့ သူတုိ႔ ေတြ႔ႀကံဳခံစားမႈ၊ စာထဲက ရတဲ့ အသိ၊ ဒါမ်ိဳးေတြသည္ ဘာနဲ႔တူလဲဆုိေတာ့ တစ္ခါမွ မေရးရေသးတဲ့ ေက်ာက္သင္ပုန္းမွာ ေရးခဲ့တဲ့ စာေတြလို ထင္ထင္ရွားရွား ေပၚသြားတယ္။ ကေလးေတြရဲ႕ ႏွလံုးသား ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လူႀကီးေတြ ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။ ကေလးေတြရဲ႕ ႏွလံုးသားက အင္မတန္မွ ႏုတယ္။ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔တယ္။ ထိလြယ္ ရွလြယ္ ခံစားလြယ္တယ္ ဆုိတဲ့ စကားရွိပါတယ္။ ဒါ အမွန္ျဖစ္ပါတယ္။ ကေလးေတြရဲ႕ ႏွလံုးသားက ထိလြယ္တယ္။ ရွလြယ္တယ္။ ခံစားလြယ္တယ္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာ အဲဒီ ခံစားမႈနဲ႔ ယွဥ္တဲ့ သိလာတဲ့ အသိစိတ္ကလည္း ေခါင္းထဲမွာ စြဲသြားတယ္။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္မွာ ဖတ္လိုက္တဲ့ စာေလးေတြသည္ အသက္ႀကီးလာတဲ့အထိ စြဲစြဲလမ္းလမ္း ျဖစ္သြားတယ္။ ဒီေနရာမွာ ကုိယ္ေတြ႔ေလးတစ္ခုကို ဆက္စပ္ၿပီး ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ကေလးေတြက ႏုနယ္တယ္။ ကေလးေတြရဲ႕ ႏွလံုးသားက ထိလြယ္ ရွလြယ္ ခံစားလြယ္တယ္ ဆုိတဲ့ စကား လူႀကီးေတြ အေနနဲ႔ ေျပာရုိးေျပာစဥ္ ေျပာေလ့ရွိတယ္။ အဲဒါကို တကယ္ ကိုယ္ေတြ႔နဲ႔သိလိုက္ဖူးတာ ရိွပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ငယ္ငယ္တုန္းက ဖတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ ရွိပါတယ္။ ႂကြေရာက္လာတဲ့ လူႀကီးေတြ အားလံုးပဲ ငယ္ရြယ္စဥ္က ပံုျပင္ေလးေတြ ဖတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ လူႀကီးေတြပဲ ျဖစ္မွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ အခုေျပာမယ့္ ပံုျပင္ကေလးကို မေျပာပါဘူး။ ပံုျပင္အေၾကာင္း ေလးပါ။ ပံုုျပင္နဲ႔ပတ္သက္လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ ခံစားမႈေလးပါ။ အဲဒါဘာလဲဆုိေတာ့ Grimm ညီေနာင္ပံုျပင္မ်ား ဆုိတဲ့ စာအုပ္ရွိ ပါတယ္။ ဒါကေတာ့ ဂ်ာမန္ ပံုျပင္ပါ။ Grimm ညီေနာင္ပံုျပင္ မ်ားထဲမွာရွိတဲ့ Hansel und Gretel ဆုိတဲ့ပံုျပင္ ပံုျပင္နာမည္ကို ေျပာရင္ မွတ္မိခ်င္မွ မွတ္မိမယ္။ ဘာလဲဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လူႀကီးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္း အားလံုးနီးပါးေလာက္ပဲ ငယ္ငယ္တုန္းက ဖတ္ဖူးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ စာေရးဆရာျဖစ္တဲ့ အတြက္ အသက္ႀကီးကာမွ အဲဒီပံုျပင္ကို တစ္ခါ ျပန္ဖတ္ရတယ္။ သူတုိ႔ရဲ႕ စာေပအေၾကာင္း ေရးမယ္ဆုိေတာ့ ဒီဟာေတြ ျပန္ဖတ္ေတာ့ ပံုျပင္ေတြ ဖတ္တယ္။ အဲဒီေတာ့ Hansel und Gretel ကဆုိရင္ ဒီပံုျပင္ ျပန္ဖတ္လုိက္တဲ့အခါကေတာ့ ငယ္ငယ္တုန္းက ဒီပံုျပင္ဖတ္ၿပီး ဘယ္လိုခံစား ခဲ့ဖူးတယ္ဆုိတာကို ျပန္သတိရတယ္။ ေတာ္ေတာ္ စြဲလန္းခဲ့တဲ့ ပံုျပင္ပဲ။ ပံုျပင္ကို ကၽြန္ေတာ္ မေျပာပါဘူး။ မွတ္မိေအာင္ ျပန္ေျပာမယ္ဆုိရင္ ေတာထဲမွာ ေနရတဲ့ သစ္ခုတ္သမားရဲ႕ သားသမီး ႏွစ္ေယာက္၊ ေမာင္ႏွမေလး ႏွစ္ေယာက္ သူတုိ႔မွာ အေမက မရွိေတာ့ဘူး။ အေဖက ေနာက္အိမ္ေထာင္နဲ႔ဆုိေတာ့ မိေထြးနဲ႔ေန ရတယ္။ သူတုိ႔ကလည္း ဆင္းရဲတဲ့အခါက်ေတာ့ မိေထြးက ဆက္ၿပီးေတာ့ မေကၽြးခ်င္ေတာ့ဘူး။ ေတာထဲမွာ သြားၿပီးေတာ့ ပစ္ထားမယ္ဆုိၿပီး သူတုိ႔အေဖနဲ႔ညဘက္မွာ တုိင္ပင္တယ္။ ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ ေတာထဲေခၚသြားၿပီး ထားခဲ့မယ္ဆုိတဲ့ ဇာတ္လမ္းေလး။ အကုိလုပ္တဲ့ ကေလးက ညဘက္ကို အျပင္ထြက္ၿပီးေတာ့ ေက်ာက္စရစ္ခဲ အျဖဴေလးေတြ လေရာင္မွာ ျမင္ရတဲ့ ေက်ာက္စရစ္ခဲ အျဖဴေလးေတြ ေကာက္ၿပီးေတာ့ အိတ္ထဲ ထည့္ထားတယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔က် ေတာ့ သူတုိ႔ကို ေတာထဲမွာ စြန္႔ပစ္ဖို႔ ေတာထဲသြားတဲ့အခါမွာ သြားတဲ့လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ ေက်ာက္စရစ္ခဲေလး ေတြ ခ်ထားခဲ့တယ္။ လူႀကီးေတြ ျပန္သြားၿပီး ညေရာက္တဲ့အခါမွာ လေရာင္မွာ ေက်ာက္စရစ္ခဲေလးေတြ ျမင္ရတဲ့ အခါက်ေတာ့ ဒါေလးၾကည့္ၿပီး အိမ္ေရာက္ေအာင္ ျပန္လာခဲ့တဲ့ ဇာတ္လမ္းေလး။ ေနာက္တစ္ေန႔က်ေတာ့ ေက်ာက္စရစ္ခဲ ေကာက္ဖို႔ အခ်ိန္မရေတာ့ဘူး။ အခြင့္အေရးမရဘူး။ တံခါးပိတ္ထားတဲ့အတြက္ေၾကာင့္။ အဲဒီအခါက်ေတာ့ ေပါင္မုန္႔ေလးေတြ ခ်ထားခဲ့တယ္။ ေပါင္မုန္႔ေလးေတြက ငွက္ကေလးေတြ စားသြားလို႔ လမ္းေပ်ာက္ၿပီး စသျဖင့္ ဇာတ္လမ္းေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္တုန္းက အင္မတန္မွ စိတ္ထဲမွာ ခံစားဖူးတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဒီပံုျပင္အေၾကာင္း ကို Grimm ညီေနာင္ရဲ႕ ပံုျပင္က ဘယ္လို၊ အီစြတ္ ပံုျပင္က ဘယ္လိုစသျဖင့္ စာေရးမလုိ႔ဆုိၿပီး ျပန္ဖတ္ၾကည့္တဲ့အခါက်ေတာ့ Hansel und Gretel ကို ဖတ္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထဲမွာ ေမ့လို႔မရေတာ့ဘူး။ ငယ္တုန္းက ခံစားမႈက မရေတာ့ဘူး။ အဲဒီေတာ့ ကေလးေတြက အင္မတန္မွ ထိခိုက္ခံစားလြယ္ပါလား ဆုိတာကို အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေတြးမိ ႏိႈင္းယွဥ္ၿပီး သတိရ လိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က အသက္ႀကီး လာေတာ့ အေတြ႔အႀကံဳေတြက မ်ိဳးစံုျဖစ္လာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႏွလံုးသားႀကီးက ေတာ္ေတာ္ ထူထဲ ၾကမ္းတမ္းလာတယ္။ ေတာ္ရံုတန္ရံုလည္း မထိမရွေတာ့ဘူး။ မခံစားေတာ့ဘူး။ လူႀကီးေတြ ဒီလိုပံုျပင္ေလးေတြ စိတ္မဝင္စားေတာ့ဘူးလား ဆုိေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ သို႔ေသာ္ စိတ္ဝင္စားေအာင္ ဆုိရင္ ကေလးလို ခံစားေအာင္ ေနရမယ္။ ကေလးတုန္းကက်ေတာ့ ျပန္စဥ္းစားရင္ ဒီကေလးေတြ က အေမမရွိေတာ့ဘူး။ အေမ မရွိေတာ့ဘူး ဆုိတဲ့ အေၾကာင္းရင္းက အမ်ားႀကီး ခံစားသြားရတယ္။ မိေထြးနဲ႔ ေနရတယ္။ ေနရတယ္ေပါ့။ ကေလးေတြ စာတစ္ေၾကာင္းနဲ႔ ခံစားလို႔ရတယ္။ လူႀကီးေတြ ခံစားေအာင္ ေဒါသထြက္ေအာင္ မ်က္ရည္က်ေအာင္ ဆုိရင္ ဇာတ္နာေအာင္ ရုိက္ရတယ္။ လူႀကီးေတြ ဖတ္တဲ့ ဝတၱဳတုိ႔ဆုိရင္ ေတာ္ေတာ္ ဇာတ္နာေအာင္ လုပ္ရတယ္။ ဇာတ္လမ္းတြဲေတြ ဘာေတြဆုိရင္ ဇာတ္ေတြ မနာ နာေအာင္ ထုေထာင္း၊ ရိုက္ႏွက္ေနတာ ေတြ႔တယ္။ ဆုိးတဲ့လူက လည္း အမ်ားႀကီးဆုိးတယ္ စသျဖင့္ေပါ့။ ကေလးေတြက်ေတာ့ နည္းနည္းေလးနဲ႔ အမ်ားႀကီး ခံစားလို႔ရတယ္။

ေနာက္တစ္ခုက ဘာလဲဆုိေတာ့ ကေလးေတြအတြက္ ေရးထားတဲ့ စာေပေတြ ၾကည့္လိုက္ရင္ မေကာင္းတာကို သိပ္မပါဘူး။ မေကာင္းတာကို ေတာ္ေတာ္ကို လုိက္ရွာရမယ့္သေဘာမွာရွိတယ္။ အဲဒါေတြက ကေလးေတြရဲ႕ စိတ္ေကာင္း ႏွလံုးေကာင္းေတြကို ေပးတဲ့ စာေပေတြ မ်ားတယ္။ တရားတာ၊ မတရားတာ စသျဖင့္ေပါ့။ ခြဲခြဲျခားျခား ျပတ္ျပတ္သားသားျပတဲ့ဟာေတြ မ်ားတယ္။ ဖတ္ၾကည့္လုိက္ရင္ ကေလးေတြက သိေနတယ္။ မွတ္မိပါတယ္။ မညားတာ မႀကိဳက္ဘူး။ ညားတာႀကိဳက္တယ္။ မမွန္တာ မႀကိဳက္ဘူး။ မွန္တာပဲ လိုခ်င္တယ္ မေကာင္းတာကို သိတယ္။ ေရွာင္ရမယ္ စသျဖင့္ အဲဒီလုိဟာေလးေတြ တကယ္ကို လုိပါတယ္။ ကေလးေတြ ဖတ္တဲ့ ကေလး ေတြက ခံစားလြယ္တယ္။ မွတ္မိလြယ္တယ္။ အဲဒီလိုပဲ ကေလးေတြရဲ႕ စာေပေလးေတြကို အထူးသျဖင့္ စာေလးေတြက တုိတုိတုတ္တုတ္နဲ႔ သင္ခန္းစာေတြ ေပးလို႔ရတယ္။

ဥပမာ အီစြတ္ပံုျပင္မ်ားဆုိတဲ့ စာအုပ္ကို မွတ္မိၾကလိမ့္မယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက ဖတ္ဖူးေပမယ့္ ေမ့ရင္ ေမ့ေနလိမ့္မယ္။ အခုေနမ်ား အီစြတ္ ပံုျပင္မ်ားဆုိတဲ့ စာအုပ္ကို ျပန္ဖတ္ၾကည့္လုိက္ရင္ ပံုျပင္ ၁၀၀ မွာ ၉၀ ေလာက္က တစ္မ်က္ႏွာ တစ္ဝက္ေလာက္ပဲ ရွိတယ္။ အဂၤလိပ္ဘာသာဆုိရင္ ပိုေတာင္မွ တုိေသးတယ္။ စပ်စ္သီးခ်ဥ္တယ္ ဆိုတာလည္း သိသြားတာပဲ။ စပ်စ္သီးတြဲႀကီးကို ေျမေခြးက ခုန္ၿပီး စားဖုိ႔ႀကိဳးစားတယ္။ မမွီတဲ့အခါက်ေတာ့ ဒါ ခ်ဥ္ပါတယ္ကြာ ဆုိၿပီး ထြက္သြား တယ္ ဆုိတ့ဲအေၾကာင္း။ ပံုျပင္က စပ်စ္သီး ခ်ဥ္တယ္။ ေနာက္တစ္ဆင့္ ထပ္ေတြးရင္ တခ်ိဳ႕ လူေတြသည္ အဲဒီစပ်စ္သီးဆုိတဲ့ အရာကို သူမရတဲ့အခါက်ေတာ့ မေကာင္းေျပာပါလား ဆုိၿပီး ေတြးမိတာေပါ့။ ဒီလိုဟာမ်ိဳးေတြ ရွိပါတယ္။ ပံုျပင္ေလးေတြ တုိတုိေလးေတြ။ ယုန္နဲ႔လိပ္ အေျပးၿပိဳင္တဲ့ပံုျပင္။ ယုန္က ဘဝင္ျမင့္ၿပီးေတာ့ အိပ္ေနတာေၾကာင့္မုိ႔ လိပ္ကိုေတာင္ ရံႈးသြားတယ္။ လိပ္က ဝိရိယ ေကာင္းတဲ့အတြက္ ႏိုင္သြားတယ္။ ဒီပံုျပင္တုိေလးေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေခါင္းထဲကို အသိဉာဏ္ ရလာတယ္။

ကေလးေတြအတြက္ စာေပေတြမွာ ပါပါတယ္။ စဥ္းစားၾကည့္ရင္ ကေလးစာေပဆုိတာ ပံုျပင္ေတြ က အဓိပၸာယ္ အသိေလးေတြ ေပးတာပဲ။ အထူးသျဖင့္ ကေလးစာေပနဲ႔ အသိပညာနည္း နဲ႔ လူႀကီးေတြ ရွိပါတယ္။ သို႔ေသာ္ ဒီေခတ္မွာ ကေလးစာေပသည္ အင္မတန္မွ တုိးတက္လာတာ ရွိပါတယ္။ သူမ်ားတုိင္းျပည္ရဲ႕ ကေလးစာေပေတြ မ်ားႀကီး တုိးတက္တယ္။ ကေလးစာေပ ပြဲေတာ္ဆုိၿပီး လုပ္တဲ့အခါမွာ ကေလးေတြ စာဖတ္ဖို႔၊ ဝါသနာ ပါသြားဖို႔ဆုိၿပီး ဒီလုိ ကေလးေတြ စာဖတ္လာတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ကေလးစာေပေတြ ပိုၿပီး ထြန္းကားလာရင္ ကေလးစာေကာင္း ေပေကာင္းေတြ ေရးတဲ့လူေတြလည္း ေပၚလာမယ္။ ကေလးေတြအတြက္ စာေကာင္း ေပေကာင္း ေတြလည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဆီကို ဝင္လာမယ္။ နမူနာေလးတစ္ခု ေျပာပါမယ္။ ကေလးေတြက ေရွးတုန္းက ရွိခဲ့တဲ့ ပံုျပင္ေတြကရတဲ့ အသိေတြနဲ႔ ေလာကႀကီးအေၾကာင္း၊ လူေတြအေၾကာင္း အမ်ားႀကီး ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ သိႏိုင္ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ လူႀကီးေတြ သိေနတဲ့ အသိေတြကိုလည္း အနည္းအက်ဥ္း ဆုိေပမယ့္ ကေလးေတြ ေစာေစာစီးစီး ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္က သိဖုိ႔ လိုအပ္တယ္။ ဒါမွသာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းထဲမွာ ဆက္ၿပီးေတာ့ အဆင္ေျပေျပနဲ႔ သြားႏိုင္မယ္။ ႏိုင္ငံတကာက ကေလးစာေပေတြ ထုတ္ေနၿပီ။ ကေလးေတြကို ရည္ရြယ္ၿပီးေတာ့ ကေလးေတြကို ခုေခတ္ လူႀကီးေတြရဲ႕ အျမင္ေတြ အေတြးေတြ ေစာေစာစီးစီး သိရေအာင္ ဆုိၿပီး ေရးသားထားတဲ့ စာအုပ္ စာေပေတြ ရွိတယ္။
ဥပမာ အသက္ ၅ ႏွစ္အရြယ္ေလာက္ စၿပီး စာဖတ္တတ္တဲ့ အရြယ္ကစၿပီး ကေလးေတြ ဖတ္မယ့္ စာအုပ္တစ္အုပ္ စာအုပ္ဆုိင္ေတြမွာ တန္းစီထားတယ္။ စာၾကည့္တုိက္မွာ စာအုပ္ေတြ စီစဥ္ထား မယ္ ဆုိရင္ ၄ ႏွစ္ ၅ ႏွစ္အရြယ္ဆုိတဲ့ စင္မွာေတြ႔တဲ့ စာအုပ္ေတြကို ရွာၾကည့္ေတာ့ စာအုပ္မွာ စာထက္ ပံုေတြ မ်ားပါတယ္။ ပံုႀကီးႀကီးနဲ႔။ ပံုကဘာလဲဆုိေတာ့။ ၾကက္ဖႀကီးလိုလုိ။ ေခါင္းစဥ္ကဘာလဲ ဆုိေတာ့ Do Do တဲ့။ Do Do ဆုိေတာ့ ငွက္လုိလို ၾကက္လိုလို အေကာင္ႀကီး တစ္ေကာင္။ Do Do ဆုိတဲ့ အေကာင္ႀကီးရဲ႕ အေၾကာင္း ေရးထားတယ္။ ဒီအေကာင္ႀကီးကေတာ့ Do Do လို႔ေခၚတယ္။ ဒီအေကာင္ႀကီးက ၾကက္ထက္လည္း နည္းနည္း ႀကီးတယ္။ ၾကက္ဆင္ အရြယ္ေလာက္ ရွိတယ္။ ဒီအေကာင္ႀကီးက ခႏၶာကိုယ္ ႀကီးသေလာက္ အေတာင္ေတြ က်ေတာ့ ေသးတယ္။ အၿမီးကေတာ့ တုိတယ္။ ဒီအေကာင္ႀကီးက မပ်ံႏုိင္ဘူး။ ကုိယ္လံုးက ႀကီးၿပီး ေျခေထာက္က ေသးတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ သိပ္လည္း ျမန္ျမန္ မေျပးႏုိင္ဘူး။ ေျခသည္းလက္သည္း ေတြ က်ေတာ့ ဟသၤာလိုလို၊ လင္းယုန္လိုလုိ ရွိတယ္။ ဒီ Do Do ဆုိတဲ့ အေကာင္ႀကီး အေၾကာင္းကို စိတ္ဝင္စားဖြယ္ ေကာင္းေအာင္ သံုး ေလး ငါးေၾကာင္းေလာက္နဲ႔ ေရးသားထား တယ္။ ကေလးက စိတ္ဝင္စားသြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘာဆက္ေရးလဲ ဆုိေတာ့ အဲဒီ Do Do ႀကီးကို စိတ္ဝင္စားလုိ႔ သြားၾကည့္ခ်င္ရင္ ေတြ႔ရမွာ မဟုတ္ဘူးကြာတဲ့။ တိရစာၦန္ရံုမွာ မရွိဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆုိေတာ့ ဒီအေကာင္ႀကီးက ႏွစ္ေပါင္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကတည္းကပဲ မရွိေတာ့ဘူးတဲ့။ အကုန္လံုး ပ်က္စီး ကုန္ၾကၿပီ။ ေပ်ာက္ဆံုးကုန္ၾကၿပီတဲ့။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ သူ႔မွာ ေျပးလည္း မေျပးႏုိင္။ ပ်ံလည္း မပ်ံႏိုင္ဆုိေတာ့ တျခားသတၱဝါေတြက ဖမ္းၿပီးေတာ့ စားတယ္။ ဆုိလုိတာက ပတ္ဝန္းက်င္မွာ တိရစာၦန္ေလာကႀကီးထဲမွာ တခ်ိဳ႕ သတၱဝါေတြ မ်ိဳးသုဥ္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားတဲ့ ႏွေျမာစရာေကာင္းတဲ့ အေနအထားကို စာေရးျပထားတာ။ စာတစ္မ်က္ႏွာတည္းမွာ ပံုနဲ႔ စာေၾကာင္းေလးက ဆယ္ေၾကာင္းေတာင္ မျပည့္ဘူး။ အခုေခတ္ ေျပာတဲ့ သဘာဝ ပတ္ဝန္းက်င္ အေၾကာင္း၊ ဘာေတြ ဘာေတြ ဘယ္လုိျဖစ္တယ္ဆုိတဲ့ အေၾကာင္း။ ကေလးစိတ္ကူးထဲမွာ လြယ္လြယ္ေလးနဲ႔ သိသြားမယ္။ အဲဒီပံုျပင္ စာအုပ္ေလးေတြ ဖတ္ရတဲ့ ကေလးေတြသည္ ေစာေစာ စီးစီးကပင္ လူႀကီးသိတဲ့ အသိေလးေတြ ရွိေနမွာပဲ ရွိလာႏိုင္မွာပဲ။ ၉ ႏွစ္ ၁၀ ႏွစ္ ေလာက္ဆုိရင္ ေတာ္ေတာ္သိေနမွာပဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္။

အဲဒီလို ထင္တဲ့အတုိင္းပဲ တစ္ေနရာမွာ ကေလးတစ္ေယာက္ကို ေတြ႔တယ္။ ဒီဟာေလးနဲ႔ ဆက္စပ္ ၿပီးေတာ့ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ေနာ္ေဝႏုိင္ငံကို ခဏေရာက္ပါတယ္။ အဲဒီမွာ ရွိတဲ့ ျမန္မာမိသားစု တစ္စု အဲဒီမွာ ညေနဘက္ သူတုိ႔ဧည့္ခံေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေတြ႔ဆံု စကားေျပာျဖစ္ၾက၊ စားၾကေသာက္ၾကေပါ့။ ေနာ္ေဝမွာ ေက်ာင္းတက္ေနတဲ့ ျမန္မာေတြရဲ႕ သားသမီးေလးေတြနဲ႔ ေက်ာင္းမွာ ဘာေတြသင္ရလဲ ဆုိတဲ့ အေၾကာင္းေတြ ေမးပါတယ္။ စကားေျပာခိုင္းတဲ့အခါက်ေတာ့ သိပ္မ်ားမ်ား မေျပာတတ္ပါဘူး။ သို႔ေသာ္ ဘယ္အခ်ိန္မွာ စကားစပ္မိသြားသလဲဆုိေတာ့ အဲဒီမွာ ရွိတဲ့ ဧည့္ခံတဲ့သူေတြက ခင္ဗ်ားတုိ႔ ဘာစားခ်င္သလဲ ဆုိၿပီး ေမးေတာ့ ဟုိအရပ္ေဒသ ဒီအရပ္ေဒသ ေရာက္ေတာ့ အဲဒီအရပ္ေဒသမွာ ဘာေတြ ရွိသလဲ အဲဒါမ်ိဳး စားခ်င္လဲ ေမးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က သူမ်ားေတြနဲ႔စာရင္ အနည္းငယ္ နည္းတယ္လို႔ထင္တယ္။ စားဖူးတယ္ရွိေအာင္ေတာ့ စမ္းၿပီး ျမည္းစားၾကည့္တယ္။ ေနာ္ေဝက အိမ္ရွင္ မိတ္ေဆြေတြက ထမင္းေကၽြးရင္ ဘာစားခ်င္လဲ ေမးတဲ့အခါက်ေတာ့ ေဝလငါးစားလို႔ မရဘူးလား။ ေနာ္ေဝက အရင္က ဘာေတြ ဖမ္းတဲ့ ဆီးတဲ့ေနရာဆုိေတာ့ ေဝလငါး စားလို႔ မရဘူးလား ဆုိေတာ့ သူတုိ႔က ပတ္ဝန္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေရးတုိ႔ ဘာတုိ႔ညာတုိ႔ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ တာေတြ အကန္႔အသတ္ေတြ ရွိပါတယ္။ စားခ်င္ရင္ ရွာရင္ေတာ့ ရႏုိင္ပါတယ္။ ေစာေစာက ေမးျမန္းခဲ့တဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္က ထလာၿပီး ေဝလငါးက မစားသင့္တဲ့အေၾကာင္း ေျပာခ်င္ပါတယ္တဲ့။ ေဝလငါးကို မစားသင့္တဲ့အေၾကာင္းကို ေတာ္ေတာ္ Lecture ရိုက္တာေပါ့ေနာ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ သေဘာက်တယ္။ ဒီကေလးေတြ က ေစာေစာက ကၽြန္ေတာ္ေျပာခဲ့တဲ့ Do Do ႀကီးအေၾကာင္းလိုမ်ိဳး။ လူႀကီးေတြရဲ႕ မွတ္သားထားတဲ့ Concept ေတြ နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ စာအုပ္စာတမ္းေတြ ဖတ္ၿပီး ႀကီးျပင္းလာခဲ့တဲ့ကေလးေတြ ပါလားဆုိၿပီး ကၽြန္ေတာ္ သေဘာက်တယ္။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သည္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ကေလးေတြကို ငယ္စဥ္အရြယ္ကတည္းက စၿပီးေတာ့ စာအုပ္စာေပေတြ စီစဥ္ ေဆာင္ရြက္ေပးမယ္ဆုိရင္ ကေလးမ်ားသည္ အသက္အရြယ္ အေတာ္ အတန္ ရလာသည္ႏွင့္ အမွ် အသိပညာ ဗဟုသုတေတြ ျပည့္စံုလာမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ နည္းနည္းေလး အရြယ္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ သူ႔ပတ္ဝန္းက်င္၊ သူ႔အဖြဲ႔အစည္းထဲမွာ သူတုိ႔ လုပ္သင့္ ကုိင္သင့္တဲ့ အလုပ္၊ ဘယ္ေနရာမွာ ခံယူသင့္တဲ့အသိ စသျဖင့္ ဘာေတြ ေဆာင္ရြက္သင့္ တယ္ဆုိၿပီး သူတုိ႔ အရြယ္ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ျပည့္စံုၿပီးသား ျဖစ္ေနၿပီဆုိတဲ့ အေနအထားေလး ေတြ႔ပါတယ္။

ခုနက ေျပာတဲ့အတုိင္း မိဘမ်ား၊ ဆရာမ်ား အေနျဖင့္ ေက်ာင္းသင္ခန္းစာ အျပင္ အထူးရိုက္ႏွိပ္ ထားတဲ့ စာေပေတြ ဖတ္ၿပီး ကေလးမ်ားကို အသိေတြ ေပးေစခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေဆာင္ပုဒ္ေတြ ေရးထားတာ ရွိပါတယ္။ အိမ္တစ္အိမ္ စာအုပ္စင္ တစ္စင္၊ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္း စာၾကည့္တုိက္ တစ္တုိက္ဆုိၿပီး။ ငယ္ရြယ္စဥ္မွာ စာအုပ္စာတမ္းေတြ ထိေတြ႔ေနတတ္တဲ့ကေလး ေတြသည္ စာအုပ္ထဲက အသိပညာ ဗဟုသုတေတြ ရရွိႏုိင္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ က်န္တဲ့ကေလးေတြ ထက္ ပိုၿပီး ထူးခၽြန္တဲ့ ေအာင္ျမင္တဲ့ လူေတာ္ လူေကာင္းေလးေတြျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ အခု တက္ေရာက္လာၾကတဲ့ လူႀကီးမင္းမ်ား၊ ဌာနဆုိင္ရာ အႀကီးအကဲ ပုဂၢိဳလ္မ်ား၊ ဆရာ/ဆရာမ မ်ား အားလံုးက ကေလးမ်ားအတြက္ စာအုပ္စာေပ ဖတ္ရင္း ပတ္ဝန္းက်င္ေကာင္းမ်ား ဖန္တီးေပး ၾကပါလို႔ ေမတၱာရပ္ခံရင္း ဒီမွာပဲ ရပ္နားခြင့္ျပဳပါ။